Na osnovu podataka da se u popisu iz 1546 god pominje i pop Ostoja može se zaključiti da su Dobanovci već tada imali svoju pravoslavnu bogomolju. O izgledu crkve nema podataka, ali se može pretpostaviti da se nije mnogo razlikovala od kuća koje su bile ili ukopane u zemlju ili sačinjene od catme (blatom oblepljenog pruća) ili od drveta.
Pisani izvori iz 1583. pominju Dobanovce kao selo u zemunskoj nahiji. Do sledećeg pomena u pisanim izvorima će proći nešto manje od 100 godina, jer ga srećemo tek 1680. godine pod imenom Dubaizo, a 1689. pod nazivom Dubanizo.
Nove okolnosti koje nastaju sa Velikom seobom Srba pod Arsenijem Čarnojevićem 1690. godine, odražavaju se na kulturno-istorijski, kao i religiozni život Srema i samih Dobanovaca. U najskorijem periodu, već 1708. godine osnovana je mitropolija sa sedištem u manastiru Krušedolu, koja je 1713. preseljena u Sremske Karlovce. čijoj eparhiji i danas Dobanovci, pripadaju. Značajno je pomenuti da su doseljenici iz Srbije preneli sa sobom na novu teritoriju svoje svetinje i dragocenosti, među kojima si bile mošti svetitelja, rukopisne knjige, crkvene utvari i dr.
U više mahova naselje se u periodu od 1713. do 1716. godine pominje kao naseljeno, a sa sadašnjim nazivom, Dobanovci se pominju, kada je Austrija 1716. godine zauzela istočni Srem i na zatečena naselja je razrezala svoj porez. U tu svrhu je već 1717. izvršen popis postojećih naselja u tom delu Srema, a iz kaga saznajemo da u Dobanovcima ima samo 20 domaćinstva. Petnaest godina kasnije ih ima 30 i od tada je broj domaćinstva stalno rastao, tako da već 1751. godine selo ima 100 domaćinstva.
Crkva, posvećena Svetom Nikoli bila je sagrađena 1732 god. Zidovi te crkve bili su sačinjeni od pletera, svod od dasaka a krov od šindre. Crkva nije imala zvono. Dobanovci su tada već bili jaka parohija sa dva sveštenika i crkvenom upravom. Na mestu pomenute crkve je 1753. godine sagrađena nova.
Prilikom iskorporacije sela u granicu 1766/67.godine, u zapisniku stoji da u selu ima 5 zanatlija i 2 trgovca odnosno osim seljačkih kuća postoji i jedna krčma, jedna mesnica i jedna vetrenjača. Ovaj period razvoja u nauci o društvu se, prema tehnološkom kriterijumu, naziva agrarni, preindustriski period i nauka o društvu ga ocenjuje kao period u kome preovladava stanovništvo zaposleno u poljoprivredi kao glavnoj oblasti privrede. Zanat, manifaktura i prosta seoska industrija koju u Dobanovcima pokreće vetrenjača, drugde vodeno kolo, najviši su privredni domet ovog vremena. Od pomenutih pet zanimanja, po iskazu najstarijih stanovnika sela, a na osnovu predanja njihovih predaka, dva su mogli biti kolari, dva kovači a jedan opančar. Za druge zanate tada nije bilo iteresa. Naselje je nedosmisleno bilo tipa-selo u kome se pojedinci i grupe mahom srodničke, u uslovima nerazvijene podele rada povezuju u malu lokalnu zajednicu. U njoj se članovi porodice bave poljoprivredom, stanuju u zajedničkoj porodničnoj kući i međusobno i sa prirodom stupaju u primarne odnose stvarajući pritom i osobene obrasce verovanja, mišljenja, delanja i ponašanja tzv. tradionalističku zatvorenu seosku kulturu, seoski mentalitet, seoski način života uopšte. Broj domaćinstava uvećao se do 1781. godine kada ih je bilo 180, od kojih 4 svešteničke. 1811.godine je zabeleženo 188 domaćinstava i 1504 duše.
O administrativnoj pripadnosti sela pre turske vlasti ne može se ništa zaključiti jer je Sremska oblast često menjala gospodare. Zna se da je u vreme osmanlijske uprave, selo bilo u sastavu Zemunske nahije. Prvih godina austrijske vladavine Dobanovaci su podpadali pod Dvorsku komoru, 1728.godine dospeli su u sastav Zemunskog a 1745. Vojačkog spahiluka. Do ukidanja granica su kontinuirano pripadali vojnoj granici, Surčinska četa. Po ukidanju granice ušli su u sastav Zemunskog sreza.
Početkom 18. veka još se ne regristuju elementi procesa širenja gradskiih obrazaca mišljenja, delovanja i ponašanja odnosno gradskog načina života iliti urbanizacija sela. Stanovnici sela su se bavili uglavnom zemljoradnjom, ratarstvom i manje uzgajanjem stoke. U tom periodu iz mesta Tolinci prelazi veći broj stanovnika. Selo je tada pripadalo zemunskom vlastelinstvu i vlastelinstvu Vojka. Sredinom 18. veka u selu je obrađivano 102 jutra zemlje, a 80 jutara je bilo senokosnih livada. Gajeno je 40 konja, 50 volova, 20 krava, 14 svinja, 30 ovaca i koza. Selo je 1736. godine imalo 26 domova čisto srpskih a već 1756. godine 100 domova, 1774. godine 158 domova, 1791.godine 173 doma sa 1411 duša. Iz opisa crkve, sačinjenog u Dobanovcima 7. Aprila 1792.godine, vidi se da je inventar bio impozantan, dok se sama crkava nalazila u lošem stanju. Nova pravoslavna crkva, koju Dobanovčani posvecuju sv.Nikoli a koja i sada postoji i koja je stavljena pod zaštitu države, sagradena je 1803/4 god. od tvrdog materijala. Hram je živopisan 1842. godine kada je izgrađen i ikonostas, delo Petra Coratanovačkog. Škola u Dobanovcima počinje sa radom krajem 18.veka.
Početkom 19. veka, selo dobija nove stanovnike koji se doseljavaju iz Srbije, Like i Korduna. Takođe, počelo je od strane vlasti, naseljavanje znatnog broja nesrpskog življa. Podaci iz 1905. godine govore da je u selu bilo 600 domaćinstava, od toga 380 srpskih i 220 nesrpskih. U prvoj polovini 19. veka, u Dobanovce se naseljavaju Nemci kao i prve slovačke porodice iz Bačke tj. Kisaća i Bačkog Petrovca, Gložana. Većinom je bilo zemljoradnika pa najviše su i došli zbog jeftine i plodne zemlje. 1900. godine u Dobanovcima živi oko 200 Slovaka. 1907. godine Slovaci podižu svoju Slovačku evangalističku crkvu u centru mesta dok su do tada imali zajedničku službu sa Nemcima evangelistima. 1908. godine otvara se slovačko odeljenje pri osnovnoj školi i dolaze prvi slovački učitelji. Dolaskom Nemaca otvara se i odeljenje za nemačku decu. 1908. godine četvororazredna osnovna škola pretvara se u petorazrednu i otvara se učiteljsko mesto za učitelja Slovaka.
1935. godine u Dobanovcima je živelo 3000 Srba, 500 Slovaka, 560 Nemaca i 90 Cigana.
Posle rata Nemci su se iselili a broj stanovnika je naglo rastao tako da je 1961. godine bilo oko 5000 stanovnika a 1981. oko 9000. Veliki broj doseljenih je bio sa juga Srbije iz Pirota i Vranja. Posle raspada SFRJ i ratova u Dobanovce se doseljavaju ljudi iz Krajine i Bosne tako da 2001. godine mesto broji preko 10000 stanovnika.
Danas Dobanovci pripadaju gradu Beogradu i novoj gradskoj opštini Surčin. Urbano je naselje sa skoro svim potrebštinama i relativno razvijenom industrijom, poslovnim prostorom i građevinskim zamljištem ali i velikim nedostacima i manama. U naselju postoji pošta, banke, trgovine, osnovno škola sa oko 800 đaka, obdanište, dobrovoljno vatrogasno društvo, dva folklorna društva, društvo žena, udruženja golubara, konjički klub, fudbalski klub, biblioteka i književni klub, klub penzionera, plesna škola, kuglana, stonoteniski i košarkaški klub, kuglana, Srpska pravoslavna crkva sa dva paroha, Slovačka evangelistička crkva, Adventistička crkva, Nazarenska zajednica…